Ze spowiedzią jest jak z praniem skarpetek, im częściej upierzesz tym mniej wejdzie w nie brudu. Im częściej  wyznasz swoje winy, tym mniej w Tobie grzesznych naleciałości. 

Warto sobie wyznaczyć czas regularnych spowiedzi. To słyszałam od niejednego księdza. Mówi się często o okresie jednego miesiąca. Niektórzy kładą nacisk na Pierwsze Piątki Miesiąca. Prawdą jest, że im częściej tym lepiej. Byle nie popadać w przesadę.

Sakrament Święty powinien przynosić owoce. Ja osobiście proszę Św. Faustynę o obecność przy mojej spowiedzi. Ona tak pokornie i z oddaniem wyznawała swe najdrobniejsze przewinienia, że stawiam Ją, jako niedościgniony wzór. Dzienniczek wskazuje jak bardzo była to osoba bardzo mocno dążąca do świętości. Nie zwracała uwagi na nie łatwą komunikację w konfesjonale. Jednak posłusznie wykonywała polecenia pośrednika Jezusa.

Posłuszeństwo i pokora okazały się zbawienne. Ona jest moim ogromnym Autorytetem. Zdecydowanie przez duże „A”.

Do spowiedzi nie można iść z marszu. Trzeba się odpowiednio przygotować. Potrzeba spełnić jej pięć warunków.

• Rachunek sumienia – nie jest dobrze, żeby odbywał się tylko bezpośrednio przed samą spowiedzią (warto praktykować codziennie i oddawać go Bogu). Należy wszystko w prawdzie ze sobą przeanalizować, przemyśleć, zatrzymać się na rzeczach nie łatwych. Trzeba się pomodlić. Sugeruje nauczyć się krótką modlitwę, jeśli nie umiesz swoimi słowami. Wtedy Pan ześle Ci światło poznania swoich win.
• Żal za grzechy – kiedy człowiek zdaje sobie sprawę z tego co zrobił, jak bardzo rani Boga nie da się nie czuć wstydu, czy żalu. Człowiek tylko w pokorze i poczuciu własnej niskości przed Stwórcą może bić się w piersi.
• Mocne postanowienie poprawy – z punktu drugiego wynika ten kolejny o chęci człowieka do pracy nad sobą. Inaczej po co iść do kratek konfesjonału?
• Wyznanie grzechów – to bywa najtrudniejsze. Dobrze kiedy nie jest to słowotok, czy mechaniczne bezuczuciowe przekazanie informacji. Ksiądz słuchając spowiedzi powinien widzieć w penitencie może nawet pewien sposób krępacji, bo wtedy jest w stanie dostrzec jego szczerość i otwartość.
• Zadośćuczynienie Bogu i bliźnim – tutaj już kapłan powinien odpowiednio do sytuacji lub sam człowiek ocenić co i komu należy zadośćuczynić.

A tym co dawno nie byli proponuje przykładową formułkę przy kratkach konfesjonału.

W imię Ojca + i Syna + i Ducha Świętego. Amen. – Penitent wykonuje znak Krzyża Św.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus – Kapłan odpowiada

Ostatnia moja spowiedź była… – trzeba podać przybliżony czas od ostatniej spowiedzi

Najlepiej powiedzieć coś o sobie np. wiek, stan cywilny, dzieci itp. po to aby kapłan wiedział z kim ma do czynienia, no bo inaczej się rozmawia z kawalerem a inaczej z żonatym (np. inne perspektywy patrzenia),

Kolejno należy wyznać swoje grzechy

Po tym mówi się formułę – Więcej grzechów nie pamiętam, za wszystkie serdecznie żałuję i postanawiam poprawę. Proszę o rozgrzeszenie i pokutę.

Po tym kapłan podejmuje dialog z penitentem. I UWAGA to jest ten moment, kiedy można PYTAĆ o kwestie uciążliwe czy nie jasne związane z przewinieniami.

Na końcu kapłan nakłada pokutę i wzywa do aktu żalu za grzechy. Penitent może w tym momencie wypowiedzieć słowa: Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu! (3 razy)

Spowiednik wypowiada formułę rozgrzeszenia i kreśli nad penitentem znak krzyża) dopowiada się: Amen.

Czasami kapłan mówi: Wychwalajmy Pana, bo jest dobry, odpowiada się: Bo Jego miłosierdzie trwa na wieki.

Pan odpuścił tobie grzechy, idź w pokoju. Odpowiada się: Amen. Można też dodać odchodząc od konfesjonału podziękowanie: Bóg zapłać.

Pocałowanie stuły stanowi wyraz wiary i pokory penitenta oraz jego wdzięczność dla Boga.

I tak za każdym razem Pan odpuszcza grzechy. Może to są te same przewinienia a może nowe ale tak samo kocha. Jego Miłosierdzie nie zna granic.